<<<(شیخ احمد الطیب- سید محمد ناصر تقوی/هامبورگ)

●●●●●●●●●

ضرورت چند چندان دارد که مرجعیت دینی به موضوع « وحدت »، نه به عنوان یک تاکتیک ، که به عنوان یک استراتژی حتمیِ قابل پیگیری، نگاه کرده و در مسیر تحقق آن با راهکارهای عملی جدّ و جهد نمایند. صد البته این مهم میسر نمی‌شود مگر با اعتقاد عمیق و راستین به وحدت که شیوه و سیره اهل بیت علیه السلام نیز بوده است. مسئولیت مراجع بزرگوار هنگامی بیشتر می‌شود که در طرف مقابل نیز گوشها ، چشمها وعقولِ وحدت خواهِ منصِف و تفاهم جو، همچون شیخ شلتوت در جهان اهل سنت حاضر و به عنوان شخصیت موثر در طرفِ گفتگو ( اهل سنت ) حضور مؤثّر داشته باشند.
    ....در این سالها می بینیم شیخ فعلی الازهر «شیخ احمد الطیّب » در سخنرانیها ، میزگردها و گفته‌های خود ، هرگاه سخن از « شیعه و سنّی » مطرح می‌شود، این هر دو را دوبال از بالهای اسلام می‌داند و با اشاره به فتوای سَلفِ خود، شیخ شلتوت، عمل به فقه جعفری را مجاز و مُبرء الذّمّة می داند و اختلافات و مناقشات شیعه و سنی را کار دشمنان و جُهَلای از هر دو طرف به حساب می آورد. هرگز از خاطرم نمی رود که چند سال پیش ، در دیدار و گفتگوی دوستانه ای که با ایشان در سفر به هامبورگ دست داد ، بر ضرورت قطعی بسط تفاهم و دوستی میان شیعه و سنی و برقراری تعامل با تاکید بر اشتراکات اصولی موجود اصرار داشت و در طول سالیان تصدی مقام شیخ الأزهر به عنوان عالی‌ترین مرجعِ رسمیِ جهان اهل سنت بارها بر این موضع خود پای فشرده است.
    اما مع الأسف در طول حدود هشت سالی که از انتصاب وی در این مسند مهم میگذرد، لااقل صاحب این قلم کار جدّی و ماندگاری که میان مرجعیت حوزه های شیعی و الأزهر در این شرایط انجام شده باشد را سراغ ندارد .( متن کامل در نشریه خیمه شماره 126 خرداد1397 )